Marlon Wayans wspomina swoją przyjaźń z Tupakiem, XXL (IX.2011)
tłumaczenie: Piotr Studziński (6.01.2013)

     Mój kolega Omar Epps zapoznał mnie z Tupakiem. Zawsze kręciły mnie imprezowe kawałki i ucieszyłem się – „O, zadaje się z humpty-humpem! Tyle mi wystarczy, już lecę.” Poznałem go, gdy kręcił Juice z moim najlepszym przyjacielem, Omarem Eppsem. W tamtym czasie uczęszczałem do Howard University. Pomyślałem, że nie jestem jeszcze gotów do pracy aktorskiej. Najpierw skończę college, a potem będę grał. Przychodziłem na plan Juice i tam poznałem Paca. Dobrze się dogadywaliśmy, bo Pac, tak jak ja i Omar chodził do artystycznej szkoły średniej. Zakolegowaliśmy się, bo wszyscy pochodziliśmy z getta, ale nauka w takiej szkole zmienia człowieka. Ja też mam ciemną stronę. Jego ciemna strona była trochę bardziej widoczna niż nasza, ale to jest hip-hop.
     Podczas zdjęć do Above The Rim nie spędzałem z nim tyle czasu, ile bym chciał, bo w tamtym czasie miał na głowie wiele kłopotów. Miał wokół siebie wielu chłopaków i moja mama doradziła mi – i wtedy właśnie wreszcie posłuchałem mojej mamy, bo akurat się usamodzielniłem – uważaj na ten element, który go otacza. Czasem nie chodzi o samą osobę, ale o tych, którzy ją otaczają. Wbiłem to sobie do głowy i dzięki temu trzymałem się z dala od kłopotów. To właśnie wtedy musiał stawić czoła zarzutom o gwałt. Byłem w tym samym hotelu, co on. Wtedy też miał tą strzelaninę i postrzelił policjantów w Atlancie. Tyle się działo podczas Above the Rim. „Czy on da radę przyjść dzisiaj na plan, czy nie?” Praca z nim nauczyła mnie wiele, jeśli chodzi o etykę pracy i bycie bestią.

     Dzieliliśmy naczepę (na planie). Mój pokój był po lewej stronie, a jego po prawej. Inhalowałem się biernie wszechobecnym dymem ze skrętów. Ten koleś pracował podczas pracy. Po pracy szedł do pracy i nagrywał piosenkę. Przychodził do naczepy z nową piosenką. „Chodź, posłuchaj tego” – namawiał mnie. Puszczał to mnie i Dwayne Martinowi, a my na to – „Zajebiste, kiedy to nagrałeś?” „Zeszłej nocy” – odpowiadał. Był to kawałek, który został wydany po jego wyjściu z więzienia. Pochodził właśnie z tych czasów.

      (Z powodu sceny końcowej z Above The Rim) Ludzie piszą do mnie na Twitterze – Zabiłeś Tupaca!. Ludzie, to był film! Koleś, to nie ja strzelałem do niego w Vegas. „Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś” – pisali do mnie. Nie zrobiłem tego, to była gra aktorska. Zabicie go na planie było nieco przerażające. Śmialiśmy się z tego, bo nabijał się ze mnie, jak to niby śmiesznie wyglądałem, trzymając broń. „Zwracaj uwagę na to, jak ją trzymasz” – mówił mi. „Przepraszam, ale nie ukończyłem kursu Bishopa z Juice, bracie!” To zabawne, bo wszyscy się ze mnie nabijali, a ja na to – „Czarnuchu, sam widziałeś, zastrzeliłem Paca w Above The Rim, więc lepiej zostaw mnie w spokoju.” To były dobre czasy. Cały ten film to było dużo pracy.
     Jeśli chodzi o jego życie, to działo się wiele rzeczy. Według mnie był to jego najgorszy... Najgorszy z lepszych okresów jego życia. To było jeszcze przed odsiadką i tak wiele się zdarzyło podczas ledwie trzech miesięcy pracy nad tym filmem. Człowieku, kiedy wyszedł z więzienia, to powstał jak Feniks z popiołów. Osiągnął kolejny poziom, bo nie był już facetem, który o tym rapuje, ale który żyje tym, o czym rapuje. To było dla niego ciężkie, bo czasami był liderem, który musiał podążać za kimś innym. On dawał dużo od siebie i czasami jego serce i inne sprawy sprawiały, że błądził. Mnie prowadziło pięć osób – moja matka, ojciec, siostry, bracia – wiesz, jeśli wokół mnie kręciliby się źli ludzie, to ekipa Wayansów skopała by mi tyłek.

     Czasami, będąc w tym przemyśle, nie masz tych rzeczy. Mam ogromne szczęście, za które jestem wdzięczny, bo z łatwością mógłbym znajdować się w towarzystwie wielu niewłaściwych ludzi. Bóg nade mną czuwa. Pac żył dla swojego pokolenia. Uważam, że byłby doskonałym słuchaczem pokolenia, które tego potrzebuje. Wiesz, lata 90-te, to były lata 90-te. Nie wiem, czym są lata 2000-2010. Nie wiem. Nie ma jeszcze odpowiedniego opisu i nikt się ku niemu nie kwapi. Pac był kimś więcej niż raperem, więcej niż aktorem. Sądzę, że Pac był głosem (pokolenia) i pewnego rodzaju ruchem (społecznym), z ogromnym potencjałem. Szkoda, że jego życie było tak krótkie, bo wydaje mi się, że stałby się bardzo wpływową osobą. Był świadomy politycznie i społecznie. Sądzę, że zaangażowałby się w to na poważnie. To był facet, który potrafił nagrać kawałek o tym, że odstrzeli ci twarz i o tym, że kocha swoją mamę. Na całym świecie bandyci płaczą (przy jego utworach). Należy szanować osobę, która ma tak ogromny zakres w swojej twórczości. Według mnie to jest najsmutniejsze w tym, że już go tu nie ma.

      Gdy odszedł, radziłem sobie z tym w taki sam sposób, jak zawsze – opowiadając dowcipy. Pamiętam dobre momenty i to pozwala mi przechodzić coś takiego i śmiać się zarazem. Pac był pełen sprzeczności. Po części był gangsta, po części dzieciakiem po szkole artystycznej, a po części aktywistą. Miał wiele twarzy, ale trzeba przyznać, że był zabawny. Tego ludzie o nim nie wiedzą. Zawsze mu dokuczałem. Nazywałem go Palmolive Thug, bo jeśli kiedykolwiek dotykałeś jego dłoni... Ten chłopak miał najdelikatniejsze dłonie świata. Naprawdę delikatne dłonie z doskonale zadbanymi paznokciami, w których tkwiły resztki marihuany. Śmialiśmy się i mówiłem mu, że ma oczy Snuffy’ego. Jak chcesz być gangsta z oczami Snuffy’ego? Co to ma być za gangster? Jesteś bandytą z Ulicy Sezamkowej? Miał naprawdę długie rzęsy. Tak tylko się wydurnialiśmy. Kiedy byliśmy razem, zamienialiśmy się w dzieciaków. Myślę, że to było dla niego dobre. Jeśli spędzasz czas ze mną i Omarem, to nie ma potrzeby zgrywania bandyty. Zdejmij te chustę, odłóż na chwilę te spluwę, zrolujmy blanta i pośmiejmy się. Sam nie paliłem, bo jakoś nie byłem w temacie trawy, ale patrzyłem, jak oni palą i śmiałem się do rozpuku, więc zapewne byłem na haju z tego dymu.