RapReviews.com – Dru Ha (VII.2006)
tłumaczenie: Kamil Mroziński  (17.03.2013)
 

     AB: Co było dla Ciebie największym powodem do dumy, jako Dyrektora Generalnego (CEO)?

     DH: Było to wówczas, gdy 2Pac zadzwonił do biura jakieś dwa dni po tym, jak opuścił Rikers. Recepcjonistka powiedziała coś takiego - Dru, 2Pac dzwoni do Ciebie. A ja na to - Ta, jasne. Często robiliśmy sobie żarty, jak choćby wtedy, gdy zadzwonił do mnie Buckshot, a przekazali mi, że to dzwoni Master P. Byłem nieziemsko podekscytowany, prawie odleciałem z wrażenia. – Ej, powiedz mu, że... – rzucałem, co chwilę. Ale to naprawdę był telefon od 2Paca. Kiedy odebrałem, zapytał mnie co słychać. Wiedział, kim jesteśmy, wiedział o nas wszystko. Znał naszą muzykę, a ja czułem się tak, jakby znał mnie osobiście. Myślę, że nikt nie zwracał na to aż takiej uwagi, ale to ten moment był dla mnie powodem do dumy. Kurcze, ktoś o takim statusie, tak rozpoznawalny, znał nas i wiedział czym się zajmujemy. Zabrał nas do swojego domu, w którym spędziliśmy wraz z nim dwa tygodnie i nagraliśmy wiele utworów. To był fajny okres.

     AB: Co było przedmiotem rozmowy?

     DH: Telefon miał miejsce w odniesieniu do faktu, że nie było go na wolności przez jakiś czas i że Smif N Wessun pozdrowili go w „Dah Shinin’”. Tek napisał chyba coś w stylu „2Pac, głowa do góry”. Nie pamiętam, jak dokładnie brzmiał ten wers. Pac był w Rikers w czasie, gdy wokół Smif N Wessun robiło się coraz głośniej. Pewnie słuchali tam radia, dlatego sądzę, że zainteresował go nasz skład oraz to, co robiliśmy i zapewne chciał nagrać z nami album. Mówił, że pracuje nad projektem o tytule „One Nation”. Składał się on z kilku etapów, a każdy wiedział, że ‘Pac nie ściemnia, kiedy o tym mówi. Potrafił bowiem nagrać trzy utwory jednej nocy. Chciał stworzyć trzy części „One Nation” i chciał także byśmy uczestniczyli w tym przedsięwzięciu. Miał poczucie, że rozgłos wokół konfliktu między Wschodnim i Zachodnim Wybrzeżem narasta do niebotycznych rozmiarów. Mawiał więc, że ma gdzieś kilku gości z East Coast, ale że nie dotyczy to całego Wschodniego Wybrzeża. Czuł, że poprzez naszą muzykę reprezentujemy go choć trochę w tym miejscu. Prawdopodobnie nagraliśmy razem 10 lub 11 utworów.

     Kiedy to było?

     W 1996 roku, dwa miesiące przed jego śmiercią.

     AB: A co stało się z nimi stało?

     DH: Niektóre wciąż gdzieś są, wiele z nich znalazło się na bootlegach Makaveli. „Military Minds” umieszczono na ostatnim albumie wydanym przez Interscope – „Better Dayz”. W wielu z tych utworów zdjęto nasze wersy, w wielu z nich dodano innych artystów, a spora część znajduje się jeszcze w skarbcu, ponieważ w tamtym czasie stanowiła własność Death Row. Były to jedne z ostatnich nagrań, jakie stworzył. Niektórych utworów nigdy nie odnaleziono, ale istnieje ok. 5-6, które wciąż gdzieś krążą i jeśli dobrze poszukasz, możesz na nie trafić.

     AB: Gdyby ten album ukazał się w tamtym czasie, jaką rolę mógłby odegrać?

     DH: To coś, o czym myślę dość często, człowieku. Myślę o tym, na co mógł wpłynąć. Ten biznes jest taki, jak opisał to Jay-Z - liczy się to, z kim trzymasz. To jak swoisty produkt handlowy, który cię wspiera. Mógł być warunkiem poparcia dla Boot Camp, Buckshot i dla Smif N Wessun, mógł ukazać ich w nieco innym świetle. Ci goście zawsze byli niezależni i to nie tylko w relacjach z wytwórnią, która ich wydawała, byli także samodzielni w tej całej grze. Nie pracował z nimi żaden znany producent, nie wspierał ich żaden znany artysta, myślę więc, że ‘Pac mógł rzucić na nich trochę sławy. Pamiętam, że gdy przebywałem w jego domu, ‘Pac każdej nocy wracał z planu zdjęciowego, bez znaczenia czy był to ostatni film, w jakim grał, po czym wychodził i zabierał nas w różne miejsca, do których zapewne nigdy byśmy się nie dostali, jak choćby wydarzenia patronatem MTV.

    Jednej nocy byliśmy na imprezie poświęconej walce z AIDS. Było tam pełno celebrytów, było MTV i ci poprosili ‘Paca o serię wywiadów dotyczących pierwszych wspomnień związanych z ich stacją. ‘Pac kazał im się wstrzymać i zawołał - Ej, Buck, chodź tu. Umieścił go w kadrze tak, by ludzie mogli go widzieć, oglądając wywiad. Był strategiem
i znał swoją siłę. Powiedział nam, że część pierwsza [One Nation] będzie wydana przez Death Row, druga przez Duck Down, a trzecia przez Makaveli Records. Miał więc swój własny plan. Był takim typem gościa, że gdy coś powiedział, musiałeś spotkać się z nim kilka razy i pogadać, by uwierzyć, że nie pieprzy farmazonów. Potrafił w kółko żartować, był zabawny i miał poczucie humoru, ale był też bardzo bezpośredni i każdego traktował tak samo. I to niezależnie od tego czy byłeś pisarzem, raperem, gościem z sąsiedztwa, czy z country klubu. Mówił pewne rzeczy, w które nie wierzyliśmy, jako choćby to, że druga część albumu ukaże się nakładem Duck Down. Ja i Buck mówiliśmy – Ta, jasne. Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić, ale gdy spoglądam wstecz, myślę, że nagralibyśmy cały album dla Duck Down z udziałem ‘Paca i Outlawz oraz kilku innych ludzi, których zaprosiłby Pac. Chociaż sam nie wiem, to, co zrobilibyśmy wtedy, mogłoby nie mieć znaczenia dzisiaj, moglibyśmy to zrobić,  a potem znów tworzyć na własną rękę. Jak Mobb Deep z G-Unit. Otrzymujesz pewien fundament, ale pytanie, co z tym zrobisz? Światło pada na Ciebie tylko przez pewien moment, dlatego nie chcę mówić, że to wszystko wpłynęłoby na całą naszą karierę. Sądzę, że pomogłoby otworzyć pewne drzwi i być może kilka rzeczy potoczyłoby się z tą chwilą inaczej.

     AB: Myślisz, że ten album odłożyłby na bok konflikt między wybrzeżami?