Żeby uczestniczyć w afrykańskiej rewolucji nie wystarczy napisać rewolucyjnej piosenki, trzeba wywołać rewolucję przy pomocy ludzi. Jak wywołacie ją przy pomocy ludzi, piosenki będą wychodziły również od nich.
Sekou Toure, drugi kongres Czarnych Pisarzy i Artystów (Rzym: 1959)

     Młody człowiek znany jako Tupac Shakur już nie żyje. Utalentowany i pełen problemów, bystry i maniakalnie dążący do celu, Tupac, nazwany od imienia rewolucjonisty (ostatniego króla Inków), Tupaca Amaru, został kilkakrotnie postrzelony, kiedy jechał ulicami Las Vegas w noc walki Mike'a Tysona i Bruce'a Seldona. Przez kilka dni po tym zdarzeniu raper oraz aktor lawirował pomiędzy przytomnością i nieprzytomnością. W końcu uległ, w piątek 13 września, po 25 latach życia pełnego niepokoju i triumfu.

     Niespodziewanie- popłakałem się. Płakałem ze względu na matkę, która straciła syna. Płakałem za syna, który stracił swoje życie. Płakałem za stratę jaką doznała generacja, która widziała i czuła, każdy jego triumf oraz kłopoty, jakby to były ich doświadczenia. W końcu płakałem za to co mogłoby być.

     Kiedy ktoś spojrzał na Niego, widział tam odbicie biedy, ciemności, część piękna jego matki, Afeni, która była Czarną Panterą w Nowym Jorku w 1975 roku. Rozjaśniała partię i miasto, swoją błyskotliwą złością. Prawie niemożliwym jest zobaczenie dla człowieka swojej matki jaka była, zanim się urodził. Dla Niego Mama była kobietą, która prała mu ubrania i wycierała nos, dokuczliwie krzyczała: " Wstawaj!". Zawsze obecna protekcja i miłość mamy, wszystko naraz. Była ona często tak blisko Niego ,więc kiedy jej nie było młody mężczyzna musiał czuć ból z tego powodu. W tym leżą jedne z nieuniknionych dramatów.

     Często słyszałem kiedy 2pac mówił, że otrzymał miękkość po mamie i twardość dzięki ulicy. Prawda musi być powiedziana. Miliony znają mamy jako osoby czułe, wrażliwe, itp. itd., bez wątpienia ciągle jednak twarde, twardsze niż stal, przygotowane do zaciętej walki o przetrwanie w dzisiejszym dniu Babilonu*. Czarne mamy nie są głupie! Chciałbym żeby 2pac widział swoją mamę tak jak ja ją widziałem, jako Panterę, która nie przyjmowała do siebie żadnych głupot od innych Panter albo policji, która twardo walczyła przeciwko dziwacznym "akcjom" jej i jej 20 kamratów w nowojorskim procesie. Nigdy jej jednakże takiej nie widział i nie zobaczy.

     Z Panter pochodzi chłopak, który nazywał siebie "bandytą" i który urósł, żeby podziwiać nihilizm "gangsta rapu". Od rewolucjonisty do bandyty regresja do skrajności w jednym pokoleniu. "Vita brevis est, ars longa" – życie (jest) krótkie, sztuka długotrwała. 2pac był naprawdę utalentowanym artystą, który przyniósł pasję i "wiarę uliczną" dla każdego, który ją reprezentował. Muszę przyznać, nie interesowały mnie bardzo jego prace z czasów Death Row. Wydają się być bez socjalnej substancji, czymś bez większej głębi.

     Jego wcześniejsze prace "Keep Your Head Up" i "Dear Mama", gdzie wyrażony jest podziw dla Czarnych kobiet, same w sobie będą żyły dłużej, niż czasy "California Love". Zaraz przed jego niefortunną i przedwczesną śmiercią, pewien stary łeb taki jak ja, mówił o Jego ogromnym potencjale i o tym jaki mógł on wywrzeć wpływ na miliony, zmierzając w kierunku rewolucji przeciw materializmowi i postawie "gangsta". Zgubny koniec przeznaczenia, które miało nie nastąpić.

     Opłakujemy stratę po tym co mogłoby być.